Έπεσ’ η νύχτα κι εγώ μονάχη,
ο κόσμος μοιάζει φυλακή.
Γίναν οι πόνοι μέσα μου βράχοι,
βρέχει καημό η Κυριακή.

Φίλοι και αγάπες κεριά σβησμένα,
όλα πια στον κόσμο για μένα ξένα.

Μέσα στα μάτια η νύχτα κλαίει,
να ξημερώσει πώς αργεί.
Είν’ η αγάπη φωτιά που καίει,
κι εσύ χαμένος σε άλλη γη.

Φίλοι και αγάπες κεριά σβησμένα,
όλα πια στον κόσμο για μένα ξένα.