Τα μεσημέρια στην κάτω πόλη
το ξέρουν όλοι,
το’δα κι εγώ
ένα κορίτσι λιγνό σαν στάχυ,
τα’χει δεν τα’χει
τα δεκαοκτώ.

Τα μεσημέρια μέσα στον κόσμο
κρατώντας δυόσμο
με το δεξί
ανοίγει δρόμο
χιονίζει βρέχει
και δεν προσέχει
που περπατεί.

Μην το ξυπνάτε
είναι χαμένο
σε τόπο ξένο
ύπνο βαθύ.
Μην το ξυπνάτε
θα λαχταρήσει
όταν γυρίσει
ξανα στη γη.

Τα μεσημέρια η κάτω πόλη
σαν περιβόλι
μοσχοβολεί

Περνάει εκείνο μέσα στη ζάλη
και το κεφάλι
αργοκινεί.
Παραμερίζουν κι αυτό γελάει
αλλού κοιτάει
και χαιρετά
ίσως πιο πάνω ίσως πιο πέρα
κι απ’τον αέρα
που το βαστά.

Μην το ξυπνάτε ...
περνάει εκείνο μέσα στη ζάλη
και το κεφάλι
αργοκινεί