Στάσου στα πόδια σου, ίσιωσ’ τα γόνατά σου,
τράβα πιο κει να δεις, κάτι ακούω στην πόρτα.
Πήγαινε κι άνοιξε, θα ‘ναι η μοναξιά σου
πάντα αχρείαστη γι’ αυτό χτυπάει πρώτα.
Σήκω ν’ ανοίξεις, βγάλ’ το κεφάλι να δεις
κάτι είναι σίγουρα εκεί έξω, σε φωνάζει.
Κάποιος φίλος σε γυρεύει στο κατώφλι να βγεις
είχες τα φώτα σβηστά γι’ αυτό δειλιάζει.
Άνοιξ’ την πόρτα, μπορεί και να ‘ναι μέρα
και στην αυλή σου να ’χει φυτρώσει κάτι,
ένα λουλούδι, ένα δέντρο ή μια πέτρα
να ’χει φυτρώσει μία πόλη μαγική στο σκαλοπάτι.

Μπορεί ο φόβος ν’ ακουμπάει στην πόρτα
και να μην κάνει αντάρα μη σε τρομάξει.
Δε τόνε φώναξε κανείς, μ’ ακούω τα χνώτα
μέσα στις χούφτες του έχουν κουρνιάσει.
Πήγαινε κι άνοιξε κι αν έξω βρέχει
γέλα σαν δάκρυα θα σταματήσει

Κι αν δεις μονάχα, σκοτάδι πως έχει
σκέψου πιο χέρι σου ‘χει χτυπήσει.
Μπορεί να πέφτω έξω και να παράκουσα
Κάποιος να χτύπησε, να ’φυγε σφαίρα.
Μα όπως και να χει, ό,τι κι αν άκουσα
άνοιξε κι άσε να φέρνει αέρα…