Πετρανάσα μέσα από ρίζες και βάσανα
πρωτοταξίδεψες και ’γω μαζί σου ανάσανα
στίχους και ήχους ποτάμια και γητέματα,
κι άρχισες να μου τραγουδάς, αλλά στα ψέματα,
όπως αρέσει σε παιδιά να λένε τις αλήθειες τους,
μου έφτιαξες κόμπους μυστικά και μου ‘πες λύσε τους,
με μια ανάσα ή και πιο γρήγορα είπες,
πριν την αυγή ρώτα τη γη έτσι στ’ αυτί μου είπες.
Γιατί όταν τα χώματα μουγκρίζουν τα νερά σωπαίνουνε,
σε φοβερίζουν το ίδιο, σε τραβούν σε σέρνουνε,
στα τρίσβαθα υπόγεια, στις χρονορωγμές
που ανοίγουνε σε χίλια ανθρώπινα χρόνια λίγες δικές σου στιγμές,
Πετρανάσα, σώμα αόρατο,
απάνω το ένα στ’ άλλο σωρό βουβό κι αμπόρετο
θαύμα, σεισμός με πάταγο,
και στεναγμού χάδι πανάλαφρο κι αβάσταγο.

Πετρανάσα – απ’ τις ρωγμές και τα βάσανα,
έφερες μνήμες κι εγώ μαζί σου ανάσανα,
έγινες ρίμες, ευχές κι ανάθεμα,
στου ουρανού και της γης το πάντρεμα.

Πετρανάσα, κράμα ατόφιο και διάφανο,
ανάσα μ’ άρωμα πεύκο και λάβδανο,
θαμμένο βάλσαμο σε σπρώχνουν φλόγες κλέφτρες
να βγεις στο φως να ξεκουνάς τις πέτρες
απ’ τα θεμέλια να ξυπνάς με χωματένια γέλια,
των δέντρων τις σκιές στου ποταμού τα ρέλια,
τα νερά που σέρνονται σαν φίδια,
τα βράχια που αρπαχτήκανε απ’ του γκρεμού τα φρύδια·
κάθε τόσο από ψηλά τους ξεγλιστράν χαλίκια
που αναστατώνουν πέφτοντας και του βυθού τα φύκια.
Και του ανέμου ο γιος ο ζέφυρος, σου δόθηκε καπάρο,
κάθε φορά που ακούγεσαι να τρίζει η γη σαν κάρο.
Πετρανάσα, ξάγρυπνη ανάσα και θυμητικό μου
μετράς χτυπήματα, στοιχειώνεις το ρυθμό μου,
ψιθυρίζεις μυστικά, στίχους και ανάθεμα,
ξαναχώνεσαι στης ρίζας το βάθεμα.

Χίλια ανθρώπινα χρόνια ή δέκα αιώνες κουρέλια.
Ήλιος σ’ απάτητα χιόνια και στοιχειωμένα θεμέλια.
Άκου τα γέλια τα πνιχτά, τα χωματένια,
ψάχνουν εσένα σε κράματα μαλαματένια
Κι εσύ σωριάζεις του φόβου μας τ’ αφόρετα,
καλοταιριάζεις τα κουρασμένα με τ’ αμπόρετα
Πετρανάσα, σώμα αόρατο,
μυστικό μέσα μου εξόριστο.