Κουρέλι
το σώμα του χειμώνα,
πετάει το κασμίρι.
Η άνοιξη γητεύει. . .
Το βλάμη, τον έρωτα το γύφτο
που βασιλιά τον έχω
κι αυτός αμόνι θέλει.

Δε φτάνει πού `παθες ψυχή
τόσο μεγάλη φιέστα,
κοίτα να δεις που δηλαδή
ζητάει και τα ρέστα
και άντε τώρα βρέστα.

Τον όρκο
τον πάτησαν τα μάγια,
τα λόγια, τα τσαλίμια,
του Μάρτη του αγύρτη.
Το βλάμη, τον έρωτα το σώστη,
εγώ τον έχω άγιο
κι αυτός αλλάζει πίστη.