Όλα συμβαίνουν στο μυαλό μας
γι’ αυτό και τ’ αδιέξοδό μας
είν’ η ανίατη αρρώστια ν’ αγαπάς.
Που δίνεις δίχως να χορταίνεις
και ούτε ευχαριστώ να παίρνεις
και που ερείπιο στο τέλος καταντάς.

Σε θέλω μ’ όλο μου το αίμα,
που ζουν τα πάθη τα κρυμμένα
και δεν τα λες γιατί κι η γλώσσα θα καεί.
Κι όσα ντρεπόμαστε να πούμε
μες στη σιωπή θα νοσταλγούμε
και λες πως ζούμε μια κρυφή διπλή ζωή.

Όλα μιλούν στο πρόσωπό μας
γι’ αυτό φοβάται ο εαυτός μας
να ομολογήσει την αγάπη φανερά.
Γι’ αυτό κι η αγάπη αρρωσταίνει
κι είν’ η καρδιά μας διψασμένη
που δε μοιράζεται με κάποιον τη χαρά.