Τη ζωή μου τη χαράμισα στις πιάτσες
που συχνάζουνε της νύχτας οι τρελοί
και στου έρωτα τις ρημαγμένες φάτσες
εγώ έδωσα το πρώτο μου φιλί.

Ένα τίποτα ζητούσα για να ζήσω
μια σταγόνα απ’ το δικό σου το κρασί
μα δε φάνηκες και είπα ν’ αμαρτήσω
μες στις κάμαρες που άγιαζες εσύ.

Οι αγάπες μου δεν είχανε στολίδια
είχαν κάτι από σκοτάδι και βυθό
ήταν πάθη πεταμένα στα σκουπίδια
που όμως βγάζουνε την άνοιξη ανθό.

Ένα τίποτα ζητούσα για να ζήσω
λίγο μαύρο απ’ των ματιών σου την ψυχή
μα δε φάνηκες και είπα να γυρίσω
με τα πόδια στης ζωής μου την αρχή