Άλλο ένα βράδυ παλεύω με αυταπάτες,
σβήνω από το νου μου αυτά που χρόνια νοσταλγώ.
Δεν ελπίζω, μέσα από της φωτιάς τις στάχτες
θα βρω τη δύναμη να φύγω, να χαθώ.

Νιώθω το αίμα να καίει τα σωθικά μου,
ακούω τραγούδια που έλεγα μικρός.
Μια σκέψη φτάνει, να γλιτώσω τα όνειρα μου,
Μα είναι βαρύς ο θάνατος, πολύ αργός.

Οι εικόνες όμορφες στοργής μικρού σπιτιού.
Αχ, η ζεστή γλυκιά αγκαλιά μικρής μητέρας.
Μοιάζουν με όραμα σε σφαίρα χωρισμού,
σε ξυπνάει μυρωδιά καινούργιας μέρας.

Στάλες βροχής στο τζάμι φτιάχνουν μια εικόνα.
Μοιάζει μ’ αυτή που κάποτε χαράζατε για μένα.
Και ας ήταν άνοιξη και ας ήταν και χειμώνας,
όλα ήταν όμορφα από αγάπη στολισμένα.

Το ξέρω λάθη δε χωράνε στη ζωή μου,
τώρα είμαι μόνος μου σαν μαύρο ξωτικό.
Πρέπει να κλάψω, να καλύψω την οργή μου,
στο παραμύθι νά `μαι εγώ ο αρχηγός.

Να ζήσω, να υπάρχω, να μαθαίνω,
φτιαχνοντάς στίχους και περνάει ο καιρός.
Να τραγουδώ στα σκοτάδια θα επιμένω,
υπερασπίζοντας αυτά που αγαπώ.

Μυρωδιά καινούργιας μέρας,
πλημμυρίζει τα όνειρα μου.
Παντού αέρας,
που σκοτώνει τη φτωχή καρδιά μου.

Είναι εκείνες οι στιγμές, που το σώμα μου πεθαίνει
και η ψυχή μου φτερουγίζει σαν χαμένη,
σε τόπους μακρινούς και έρημους.
Δρόμος η καρδιά μου και οδηγός ο νους.

Φαντασία αρρωστημένη, χρόνια φυλακισμένη,
ποτέ δεν τόλμησες να απλώσεις μακριά το χέρι.
Σε σταμάταγε του φόβου ο θυμός,
ήτανε γύρω σου ο κόσμος σκοτεινός.

Φυλακιζόσουνα στα θα, πρέπει και μη,
με χίλιους τρόπους έψαχνες μια αφορμή.
Και έτσι μια νότα σε ταξίδεψε μακριά.
Έφυγες, χάθηκες, ξανάγινες παιδί.

Θαρρείς πως μοιάζαν όλα αγνά, αληθινά,
σαν το τραγούδι ενός πουλιού μες το κλουβί.
Τώρα σου φαίνεται ο αέρας καθαρός,
μπορείς ξανά ονειρευτείς πάνω στ’ αστέρια.

Και μη φοβάσαι αν είναι ο κόσμος σου φτωχός,
καρδιάς χρυσάφι κατοικεί στα δυο μου χέρια.
Γι’ αυτό λοιπόν σου φωνάζω δυνατά,
πως σ’ αγκαλιάζει μυρωδιά καινούριας μέρας.

Μυρωδιά καινούργιας μέρας,
πλημμυρίζει τα όνειρα μου.
Παντού αέρας,
που σκοτώνει τη φτωχή καρδιά μου.