Αυτοί που ζουν μεσοστρατίς
σημαδεμένοι εκ γενετής
στον ουρανό να βλέπουν
μόνο τ’ όραμά τους,
ζήσανε πάντοτε αφανείς
γιατί σε μέτρησε κανείς
πόσα μαχαίρια
έχουν μέσα στην καρδιά τους.

Με τις χαμένες τις ψυχές
που κάνουν φίλους τις οχιές
εγώ μ’ αυτούς
κάποια στιγμή θα περπατήσω.

Γιατί στη λάσπη που πατούν
φυτρώνουν τ’ άστρα από παντού
κι είναι ό,τι θέλω στη ζωή
να προσκυνήσω.

Μου’ πες κι εσύ πολλές φορές
μη βλέπω ξένες συμφορές
γιατί σταυρώνω τη ζωή μου
σ’ ένα βράχο
μα αν είναι κάποιος να χαθεί
με συμβουλές δε θα σωθεί
ούτε κι αν πει σαν προσευχή
το Υπερμάχω.