Φεγγάρια σκοτεινά
θερίζουνε ξανά
τους έρωτες των δρόμων
Κι από κει
μια ώρα διαρκεί
ο βίος των εντόμων

Σ’ αγαπάω και βυθίζομαι
στη ρωγμή κι απελπίζομαι
Έπεται γιατί δρέπεται
η κραυγή του θηρίου
Σ’ αγαπάω σαν οτιδήποτε
κόσμε μου έρημε κι αλύτρωτε
Τα τρωτά απορρίπτονται
στα υπόγεια του κτιρίου

Χαμένη κιβωτός
και μέσα εαυτός
που δεν ολοκληρώνει
Κι από δω
αυτά μπορώ να δω
και τη ζωή σαν χιόνι