Μείναν τα λόγια κι ένας έρωτας που έγινε πληγή
δε βρίσκω άκρη που ότι αγάπησα το έκλεψε αυτή
όλα ήταν ψέμα σε ποια αλήθεια η καρδιά μου να πιαστεί
Μ’ένα ποτήρι και στα χείλη το παράπονο σιωπή
πάλι σ’εκείνη άλλο ένα βράδυ το μυαλό μου θα χαθεί
πώς να ξεφύγω σε ποιο κουράγιο η καρδιά μου να κρατηθεί

Νύχτα έλα να με πάρεις
και κοντά της να με πας
τι περνάω μακριά της μη ρωτάς
μα αν με άλλον πια κοιμάται νύχτα σε παρακαλώ
στο βαθύ σου το σκοτάδι να χαθώ

Μ’ένα ποτήρι και τα μάτια καρφωμένα στο κενό
δικά της λάθη χωρίς να φταίω τα χρεώθηκα εγώ
πώς να ξεχάσω οι αναμνήσεις την κρατάνε πάντα εδώ

Νύχτα έλα να με πάρεις
και κοντά της να με πας
τι περνάω μακριά της μη ρωτάς
μα αν με άλλον πια κοιμάται νύχτα σε παρακαλώ
στο βαθύ σου το σκοτάδι να χαθώ