Με το σεντόνι που σκεπάζεις τη φωτιά
θαρρείς οι φλόγες δε σε καίνε
και το κορμί δεν υποφέρει
μα είναι του χρόνου πιο βαθιά η λαβωματιά
από τα μάτια σου που καίνε
κι από της δύσκολης της ώρας το μαχαίρι

Πως το μπορείς σε δυο κομμάτια να μοιράζεσαι
Αλλού τα χρόνια σου περνάς κι αλλού τα ζεις
Σκόρπιες εικόνες μιας ζωής που τη φαντάζεσαι
Μ άσπρο και μπλε να ζωντανεύουν θα τις δεις

Μ’ άσπρο και μπλε παλεύεις χίλιες ζωγραφιές
που μοιάζουν πληγωμένα χάδια
πάνω στης άγνωστης ψυχής όλα τ’ ακόρντα
μα ξεγλιστράς απ’του καημού τις συντροφιές
αφήνεις τα θλιμμένα βράδια
κι ανοιγοκλείνεις κάθε φόβου σου την πόρτα