Όταν σε γνώρισα με κάτασπρο φουστάνι
κι από τη θάλασσα τραβήξαμε πιο πέρα
ήταν τα βράδια που παγώναν οι τσιγγάνοι
και τραγουδούσαν να γλυκάνουν τον αγέρα.

Όταν σε φίλησα Χριστέ μου, ποιος με πιάνει
βγήκα στα σύννεφα κρατώντας το δοξάρι
κι ήταν τα βράδια που χορεύουν οι τσιγγάνοι
και μεθυσμένοι ανεβαίναν στο φεγγάρι.

Όταν σ’ αγάπησα και μόνο αυτό μου φτάνει
γλυκά ψιθύρισες σε κείνο το ξενύχτι
ήταν τα βράδια που ονειρεύονται οι τσιγγάνοι
πως δε χωράνε να κλειστούνε σ’ ένα σπίτι.

Όταν χωρίσαμε η γης είχε ζεστάνει
κάποια μπουμπούκια ήταν κιόλας στην αρχή τους
κι ήταν η νύχτα που πουλάνε οι τσιγγάνοι
για δυο φτερά κι ένα ταξίδι την ψυχή τους.