Στο μπαλκονάκι της ζωής
κάθομαι και τα πίνω
μ’ ένα μπουκάλι καταγής
τον έρωτά μου σβήνω
να δω τι θ’ απογίνω

Τι ζαλάδα, τι μεθύσι
ο καημός δε σβήνεται
μια αγάπη από φίλντισι
στο ποτήρι πίνεται
Τι ζαλάδα, τι μεθύσι
ο καημός δε σβήνεται
η καρδιά μου έχει ραγίσει
και σ’ εσένα δίνεται

Στο μπαλκονάκι της ζωής
κάθομαι και σφυρίζω
τραγούδια της Ανατολής
που τον καημό αγγίζω
κι ο έρωτάς μας καταγής
τον βλέπω και δακρύζω