Απ’ το καράβι σε κοιτώ
αχ μελαχρινό
χάνεσαι μες στο δείλι
κλαίω και πονώ
βάρυνε τ’ άσπρο μαντήλι
κι όμως το κουνώ.

Η νύχτα πνίγει τις φωνές
μέσα στη σιωπή
πως σ’ αγαπώ το λέω
κι ας μην το `χα πει
και μπροστά στον κόσμο κλαίω
δίχως πια ντροπή.

Ένα αστέρι έπεσε
κι ας μη μ’ αγαπάς
έκανα ευχή καλή μου
όπου και να πας
πάντα να μπορείς πουλί μου
να ξαν’ αγαπάς.