Σπουργιτάκι των δρόμων
και μωρό μου στην κούνια
ύψος ένα πενήντα με δυο πόντους τακούνια
ένα φόρεμα μαύρο με σκισμένο μανίκι
δανεικό το φουλάρι μα η ζωή της ανήκει

Κι όταν πέφτει σκοτάδι κι είν’ ο κόσμος βουνό
μια φωνή απ’ το δρόμο ακουμπά ουρανό
δεν αντέχει το χώμα δε χωράει στη γη
ένα άστρο στο σύμπαν λίγο πριν εκραγεί

Το Παρίσι τις νύχτες ξεψυχά στ’ όνομά της
ανασαίνουν οι μόρτες το κρυφό άρωμά της
αλκοόλ κι άσπρη σκόνη εραστές νταβατζήδες
μεθυσμένα μου μάτια με βαριές βλεφαρίδες

Στον καθρέφτη του χρόνου το δικό της σημάδι
από χείλη βαμμένα με βαθύ κοκκινάδι
οι παλιές της αγάπες χτίζουν μέσα τους σπίτι
να φωλιάσει για πάντα η Edith το σπουργίτι