Δε μιλάω και πολύ γιατί φοβάμαι
προτιμάω να σιωπώ
κι όσα ήρθαν ως εχθές να μη θυμάμαι
και μπροστά μου να κοιτώ

Και χτυπάς την πόρτα μου εσύ
μου αλλάζεις όλη τη ζωή
σαν αέρας φύσηξες και να
που η αγάπη σου νικά τη μοναξιά

Δε γελάω και συχνά μα ούτε κλαίω
μα δακρύζω που και που
και παιδί καμιά φορά πως είμαι νιώθω
μα κατώτερου Θεού

Και χτυπάς την πόρτα μου εσύ
μου αλλάζεις όλη τη ζωή
σαν αέρας φύσηξες και να
που η αγάπη σου νικά τη μοναξιά

Κι εγώ θαύματα που έλεγα ότι δεν υπάρχουν
πώς γελάστηκα πικρά
κι εγώ θαύματα που έλεγα ότι δεν υπάρχουν πια
έχω ένα εδώ μπροστά