Μάτια που γυαλίζουνε στόμα που γελά
μα δεν τρέχουν δάκρυα ούτε από χαρά
Ο άνθρωπος που αγάπησα σαν ρομπότ ψυχρό
όταν παίρνει το όπλο του ρίχνει στο ψαχνό

Άλλοι κλαίνε εκεί πάνω απ’την πληγή
κι άλλοι λένε απλά έτσι είναι η ζωή
άλλοι κλαίνε εκεί πάνω απ’την πληγή
κι άλλοι λένε απλά ότι έτσι είναι η ζωή

Ούτε σε μια λέξη πια δεν είναι επιρρεπής
μεσ’την πανοπλία του νιώθει ασφαλής

Άλλοι κλαίνε εκεί πάνω απ’την πληγή
κι άλλοι λένε απλά έτσι είναι η ζωή
άλλοι κλαίνε εκεί πάνω απ’την πληγή
κι άλλοι λένε απλά ότι έτσι είναι η ζωή

Μοιάζει να’ναι άνθρωπος μα δεν είναι πια
τώρα σταματήστε τον πριν να είναι αργά