Αυτή η στιγμή που ο χρόνος δεν κυλάει
σαν ψέμα ξεγλιστράει και μου γελάει
σαν σώμα που μου έλειψε πονάει
ο δρόμος αυτός, που αλλού με πάει.

Τα φώτα με τυφλώσανε και τρέμω
τραγούδι σαν πληγή στο όχι μου κρυμμένο
σαν θάλασσα το νου μου ξελογιάζει
το τέλος τρυπάει και μ’ άλλον πλαγιάζει.

’Ελα τελειώνει σαν φάντασμα στοιχειώνει
τραγούδι σαν το χιόνι που πάγωσε
και τώρα λιώνει.
’Ελα, θυμήσου, περπάτησα μαζί σου
στο τίποτα που μ’ άλλαξε
σαν πλοίο στην ψυχή μου άραξε.

Σωσμένος απ’ τα ρούχα που φοράω
ζωή σαν μυστικό που δεν κρατάω
σαν χρώμα κάτι νύχτες να πλανιέμαι
στου κόσμου την κατάντια να κοιτιέμαι