Κάθε μέρα που περνά
τ’ όνειρό μου κομματιάζεις,
στης αγάπης τον καμβά
γκρίζα χρώματα ταιριάζεις.

Της ζωής τη διαδρομή
είχαμε μαζί σχεδιάσει,
δεν προβλέπονταν καημοί
ούτε χωρισμός για στάση.

Πες μου πώς να σ’ αρνηθώ,
πες μου πώς να προχωρήσω,
της φωνή σου την ηχώ
στο τραγούδι θα την κλείσω.

Λόγια που’ ταν τρυφερά
τώρα κόβουν σαν ξυράφι,
δεν τολμάει η καρδιά
δεν τα λέει, δεν τα γράφει.

Πάλι έπιασε βροχή,
ότι πρέπει για μια βόλτα
με ομπρέλα την ψυχή,
μα κρατάς κλειστή την πόρτα.

Πες μου πώς να σ’ αρνηθώ….