Της νύχτας τα παράπονα τα παίρνεις απ’ το χέρι
τα βάζεις για να κοιμηθούν κι αυτά τραβούν μαχαίρι
Σου λεν πως είναι της ζωής τα σύνορα κλεισμένα
Αντάλλαγμα να τα διαβείς γυρεύουν μόνο εσένα

Παρηγοριά τα όργανα, φαρμάκι τα στιχάκια
Και στου χορού τα βήματα τα πιο γλυκά μεράκια

Βουτάς να πιάσεις τον σταυρό στα μάτια της καλής σου
Χίλιοι διαβόλοι καρτερούν ν’ αρπάξουν την ψυχή σου

Κι εσύ τους λες για μια στιγμή σταθείτε να περάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω
Να ζήσω όσα δεν μπορώ κι ύστερα ας τα χάσω

Έρχεται το ξημέρωμα σε μια άδεια προκυμαία
Τα όνειρα κι οι ομορφιές μπαρκάρουνε λαθραία...