Με μια σχεδία στον Κηφισό,
λέμε να πάμε ως το Μεξικό,
με την παρέα μου την καλή,
που είν’ όλοι φίλοι διαλεχτοί,
πότε πανί, πότε κουπί,
γιατί έτσι θέλει η ζωή,
μέσα στα βρωμικα νερά,
με αρουραίους συντροφιά.

Γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό,
γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό.

Μα για την τύχη την κακή,
μας πήραν πρέφα οι πονηροί,
και πριν να βγούμε στ’ ανοιχτά,
σκεπάσανε τη ρεματιά,
ταξίδι υπόγειο ως εδώ,
μακριά απ’ του Νότου το σταυρό,
στο Νέο κόσμο πια παλιοί,
αιώνιοι περαστικοί.

Γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό,
γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό.

Αδέρφια μας πάνω στη Γη,
μετανιωμένοι, αμαρτωλοί,
και όχι ο άρρωστος, εγώ,
ξέρω, χρειάζομαι γιατρό.

Γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό,
γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό,
γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό,
γιαλό γιαλό, γιαλό γιαλό.