Τόση αδιαφορία, Θεέ μου,
τι αχαριστία, δε με σκέφτεσαι,
άλλαξες, δεν ξέρω τώρα τι να περιμένω,
σαν δεν ντρέπεσαι.

Ό,τι και να κάνω είναι μάταιο,
μοιάζει η ζωή μου με ναυάγιο,
πάλι εσύ με κρίνεις,
μην με κατακρίνεις πια.

Μη μου λες πως δε σε νοιάζει,
να `ξερες πως με τρομάζει,
μακριά σου μόνη δεν μπορώ, αααα,
μη μου λες πως δε σε νοιάζει,
να `ξερες πως με πειράζει,
τώρα πια για σένα μόνο ζω,
για σένα μόνο ζω.

Τόση πίκρα, πόνος,
τώρα τέλειωσε ο χρόνος, στάσου πού θα πας,
τώρα λες αντίο, σαν κακόγουστο αστείο
όλα τα ξεχνάς.

Ό,τι και να κάνω είναι μάταιο,
μοιάζει η ζωή μου με ναυάγιο,
πάλι εσύ με κρίνεις,
μην με κατακρίνεις πια.

Μη μου λες πως δε σε νοιάζει,
να `ξερες πως με τρομάζει,
μακριά σου μόνη δεν μπορώ, αααα,
μη μου λες πως δε σε νοιάζει,
να `ξερες πως με πειράζει,
τώρα πια για σένα μόνο ζω,
για σένα μόνο ζω, για σένα μόνο ζω.