Μεσ’του χαλκού τ’αλω νω νι το μαρμαρινό,
παίζουν (συ)μάδα παι ναι ζουν γιος και βασιλιάς
Κανείς και δεν την παι ναι ζει σαν τον Κυρ γιαννή,
ο ήλιος και ο Γιαννάκης στοίχημα βάζουν,
Βάζουν στοίχημα βα ά ζουν στα κεφάλια τους,
το ποιος θα πάει πρω νω τος στη μανούλα του
Ο ήλιος πάει στη μα ά να τ’και βραδιάστηκε,
και ο Γιάννης εβραδιά α σθει στο μισοστρατί.
Περνούσαν οι διαβάτες και το έκλειγαν,
και τα καλά κορίτσια το μοιριολογούν.
Γιάννη μου να ’χες μα ά να να ’χεις αδελφή,
να ’χες καλή γυναι αί κα να ’ρθει να σε δεί.
Τον λόγο δεν τον είπε δεν τον έσωσε,
να και μανα τ’, να και αδερφή να και καλή γυναίκα που ’ρθε να τον δεί.
με δυο παιδιά στα χε έρια κι ένα στη κοιλιά,
κι η μάνα του τον κλαίει και το μοιριολογεί.
Δε σ’έλιγα εγώ Για ά ννη μ’δε σ’ορμήνευα,
στους χίλιους να μην πάγεις και στους εκατό.
Δεν ήταν μάνα μ’χι ί λνοι ούτε κι εκατό,
μον’ήταν τρεις χιλιάδες κι όλο Αρβανιτιά
Ήταν και τ’άλογα α τους παιχνιδιάρικα,
στα μάρμαρα πατού ου σαν κι έβγαζαν νερό,
στους κάμπους περπατούσαν και κουρνιάχτιζαν.