Πάντα ελπίζω σ’ όσα βλέπω και αγγίζω
μόνη ορίζω την απόσταση απ’ το γκρίζο
μ’ ένα γέλιο μ’ ένα μου λυγμό

Όσα μοιάζουν στο φεγγάρι
θα `ρθει η μέρα να τα πάρει, να με πάρει
να μου κρύψει όσα σου ζητώ

Τρεμοσβήνω σαν ματόκλαδο και κλείνω
κι όσα δίνω περιστέρια και τ’ αφήνω
μες στης νύχτας το αρχαίο φως

Όσα μοιάζουνε στ’ αστέρια
θα τα βρω στα δυο σου χέρια, μες τα χέρια
στο ταξίδι και στο γυρισμό

Δε με νοιάζει, η μοναξιά δε με πειράζει
με τρομάζει μόνο ο χρόνος που αδειάζει
όταν λείπεις σαν δεν είμαι εκεί

Όσα μοιάζουνε στον ήλιο
θα στα δώσω θα στα στείλω, σαν τον ήλιο
να σταθεί στην άδεια μου ζωή