Μεθυσμένες ώρες παιρνούν από μπροστά μου
να ψιθυρίζουν το όνομα σου ποτέ δε σταματούν
Και πονάω που να `σαι τώρα σε ρωτάω
σημάδια που αφήσανε τα χείλη σου
τωρα φιλώ στο άδειο το ποτήρι σου

Να `ταν οδός η μοναξιά να άλλαζα τον δρόμο μου
απ’ το αδιέξοδο να βγω να φύγω απο τον πόνο μου
Φωτιά να βάλω στην καρδιά να κάψω την αγάπη μου
και εσύ να βγεις απ’ τη ματιά στο τελευταίο δάκρυ μου

Μεθυσμένες ώρες με την σιωπή μου συζητούν
τις αναμνήσεις στο μυαλό μου να φέρουν δεν ξεχνούν
Και πονάω μου λείπεις και σ’ αναζητάω
μου άφησες τα χρέη απ’ τα λάθη σου
και ακριβά πληρώνω την αγάπη σου

Να `ταν οδός η μοναξιά...