Κάθε φοράν που σε θωρώ τζ’ αναστενάζεις
Μαύρην μαντήλαν να φορείς στη τζιεφαλήν
Τζιαι τον πατέραν μου Χριστόν να τον φωνάζεις
Κλαίω που μέσα μου μανά να μεν με δεις

Κάθε φοράν που βάλλεις δεύτερον μαντήλιν
Τζιαι δεύτερην καρέκλαν στο τραπέζιν μας
Θωρώ τον τζύρην μου τζιαμαί στο παραθύριν
Αληθινόν σαν τον Χριστόν τζιαι νέφκει μας

Τζι’ αρκέψασιν να λυώννουσιν μέσα στα θκυό σου σιέρκα
Θκυο τρεις φωτογραφίες του στην μιαν ήταν γαμπρός
Εικόνες εγινήκασιν, ανάψαν μες στ’ αστέρκα
Δέιχνεις τες, ξαναδείχνεις τες, μα ποιος τες βλέπει, ποιος