Στο ράδιο φωτεινοί σταθμοί περνούσανε
Πρεσθλάβες, Βελιγράδι στείλ’ του ενα φιλί!
Και μες στο φιλί ο Πέτρος τόσος δα γουλί
τα σύνορα περνάει μ’ ενα φόρντ τάουνους
κι απ’ του Τίτο τους Λατίνους σαν τον Τέν Τέν περνάει
στο επόμενο καρρέ και στο θρανίο μου πλάι.

Στο πλάι μου η δασκάλα τον ενθρόνισε
κι ο δίσκος του βιού μάστερ φεγγοβόλησε.
Στην Κύπρο δυο αγχόνες εικονίστηκαν
βιτρίνες στα Ταταύλα θρυμματίστηκαν
φωτίστηκαν οι Ούγγροι στα οδοφράγματα.

Μετά πίσω απ’ τον χάρτη βγήκαν οι καπνοί
βγήκαν τ’ άλογα του Ισλάμ ψηλά στον Δούναβη
κι εμάς ζωγραφιστούς με δυο κυανόλευκες
σαν δύο χερουβείμ με σχολικές ποδιές
κρυφά μας διακτίνισε η μεγάπτερος
στους πλανήτες του `50, στο ουρανί τζούκ μπόξ.

Τρέχουν οι ειδήσεις
σαν παραισθήσεις.
Του Φερραίου οι τόποι
στην Ευρώπη.

Μεσήλιξ τώρα εγώ σε οθόνη έγχρωμη
ξυπνώ με τις Πρεσθλάβες να βουίζουνε.
Οι δείχτες στο ρολόι γυρνούν ανάποδα
στον παιδικό μου εθνικισμό, τον πιο παγκόσμιο.

Κι ακόμη πιο βαθιά στο Θείο Βυζάντιο
στη λάμψη με του Κύριλλου το αλφάβητο
πού μείναμε βρε Πέτρο μου ολομόναχοι;
Παράξενη σιωπή: Εδώ Βαλκάνια.
Ρουμάνοι, Σέρβοι, Ρώσοι, Αλβανοί, Ρωμιοί.
Τούς βλέπεις στο μετρό φυλές αλλόκοτες
μικροί δερματοκέφαλοι των γκράφιτι
σαν γλόμποι με την γλαύκα στο πηλίκιο
έτη φωτός μακριά απ’ τον Γαλαξία τους
η ακτίνα έχει σβήσει, πουθενά επαφή.

Μ’ ακούει και θα γελάει τώρα ο φίλος μου.
Μες στης παλιάς Ηλεκτρικής το εργοστάσιο
εκεί στο λούνα παρκ στον Λευκό Πύργο πλάι
το αυγό του αετού, δυο κεφαλές πετάει!

Τρέχουν οι ειδήσεις
σαν παραισθήσεις.
Του Φερραίου οι τόποι
στην Ευρώπη.