Πάλι εγώ εγώ, δεν ξεκόβω εγώ
πάντα εδώ ανήκω άκρη άκρη σχεδόν
όλα ίδια κι όμοια, αλλαγή καμιά
μόνο η άκρη της ποίησης, το παιχνίδι της ίασης.

Στις αρχαίες οδούς, στις παλιές ατραπούς
βιαστικοί κι αδαείς δε προχωράει ουδείς.
Την γωνιά ξαναβρίσκω, ήμουν πάντα εδώ
για να αποδεχθώ της γιατρειάς το ρίσκο.

Ψέλνει όλη η τάξη, ήμουν πάντα εντάξει.
Μια κραυγή η φωνή μου να με βλέπεις ψυχή μου.
Γιατί όλο αυτό, μα όλο, θέλει αυτό το σόλο
στου Τζέλι Ρολ το σεργιάνι, να βαδίσει να γιάνει.

Στα χρυσά σταυροδρόμια των παιδιών μου τα εγκώμια
αντηχούν για τον μόνο, τον γιατρεμένο χρόνο.
Ας ανέβουν οι εντάσεις, προ παντός μη δειλιάσεις.
Γίνε του άγνωστου ο μίμος, ευθαρσώς κι επωνύμως.

Γιατί όλο αυτό μα όλο, θέλει αυτό το σόλο.
Στα σκαλιά του Τσιτσάνη, να ανεβεί να γιάνει.
Δυνατά να σ’ ακούω, τ’ όνομά σου ν’ ακούω
τη ψυχή σου να βρίσκω στης γιατρειάς της το ρίσκο.

Ρίσκο η γιατρειά σου
παίρνει τ’ όνομά σου
παίζει την ωδή σου
εν ονόματι σου.