Σαν μία γέννα, δες το πώς ξετρυπώνει
μέσ’ απ’ τα μπάζα και μέσ’ απ’ τα χώματα
και πυραγοί σαν τον Κολοκοτρώνη
το φέρνουν πάνω Τετάρτη ξημερώματα.

Μα το παιδί που έχουν καταπλακώσει
τα χρόνια εντός μου με βάρος ασήκωτο
ποιο συνεργείο θα βρεθεί να το σώσει
να μ’ ανταμώσει στο κλάμα το ανείπωτο;

Σεισμός !
Όσο κι αν ψάχνουν
μάλλον δε θα με βρουν.

Σεισμός !
Άκρα σιωπή
η κλωστή μη κοπεί.

Τα σωστικά συνεργεία ορμάνε
να ξαναδώσουν ψυχή στον καθένανε,
τον προβολέα στο κράνος φοράνε
και που με ψάχνουν, μου φτάνει εμένανε.

Σεισμός !
Όσο κι αν ψάχνουν
μάλλον δε θα με βρουν.

Σεισμός !
Άκρα σιωπή
η κλωστή μη κοπεί.

Άντε γεια.
Άντε γεια.
Κάτι ακούω μακριά
σαν μοτέρ
σαν κομπρεσέρ
σαν παλιό ντοκιμαντέρ.

Αυτόν που μέσα μου τον έχει σκεπάσει
το σωριασμένο του χρόνου οικοδόμημα
μία ματιά σου μόνο αρκεί ν’ ανεβάσει
στον προβολέα και στο χειροκρότημα.

Σεισμός !