Πορφυρό βαθύ
κι η σιωπή βυθός
φως από ηλιοτρόπια
κι αργός χορός στα χέρια
Φτερουγάει καθώς
πάει να λυτρωθεί
η ζωή απ’ το θάνατο κι
αρπάζεται απ’ τ’ αστέρια

Για τ’ όνειρο και ποιος ζωή δε δίνει
μα μόνο ό,τι σε σκλάβωσε σε λύνει
Σε κάποιο υπόγειο της Pigalle
τ’ αστέρι αυτό κι αν έπεσε χορεύει
το ρόδο της ανατολής
την τύχη του που θ’ άλλαζε γυρεύει

Και ποιος ζωή για τ’ όνειρο δε δίνει
αφέντης της ανάσας του να γίνει
Την πιο κρυμμένη του πλευρά
γυρεύει σαν πλαγιάζει ο έρωτάς σου
μα για να πάει ψηλά η φωτιά
να μάθεις να λυγάς τα γόνατά σου

Για τ’ όνειρο και ποιος ζωή δε δίνει
για μια στιγμή είσαι αθάνατος και σβήνει