Σ’ ένα ακρογιάλι του νοτιά
με τον Αποσπερίτη
κάναμ’ οι τρεις μια συντροφιά
στην αμμουδιά στην Κρήτη.

Μια νύχτα μια γλυκιάν αυγή,
Αυγερινός προτού να βγει
σαν το μαχαίρι ο χωρισμός
ήρθε ο δρόμος μακρινός,
μαύρισε γης και ουρανός
κι έμεινα πάλι μοναχός.

Ο ένας εξεκίνησε
για το μεγάλο κάστρο
κι άλλος τη νύχτα τη βουβή
εχάθηκε σαν άστρο.

Μετά από χρόνια μια γραφή
έγραψε για να μη χαθεί
και ένας τον άλλον αρνηθεί
και η φιλιά τους ξεχαστεί
και λέγαν τα γραμμένα
από τα μαύρα ξένα.