Εποχή που ζευγαρώνουν τα πουλιά
μ’ εγκατέλειψες μονάκριβό μου ταίρι
κι από τότε της ψυχής μου η αγκαλιά
δε συνάντησε ούτε ένα καλοκαίρι.

Φόρεσε τ’ όνειρο τα μαύρα του πανιά
κι ούτε δυο βήματα δεν πήγα παραπάνω
πέρασα χρόνια στου γκρεμού τη γειτονιά
κι εσύ δεν ήρθες μια φορά να δεις τι κάνω.

Να δεις πως πίνουν, πως μεθούν
και πως παραπατούν στο δρόμο
όσοι απ’ αγάπη μοναχοί
φορούν της πίκρας το χακί
και παραδίνονται στον πόνο,
και παραδίνονται στον πόνο.

Εποχή που βρίσκουν τ’ άστρα αφορμή
να πιαστούνε χέρι χέρι μεθυσμένα
εσύ βρήκες την κατάλληλη στιγμή
να πετάξεις και να φύγεις από `μένα.

Πίστεψα τόσο όσα μου `λεγε η καρδιά
που δεν το δέχτηκα ποτέ πως έχεις φύγει
μα εσύ στο πείσμα μου δεν ήρθες μια φορά
να δεις πως καίει η φωτιά που με τυλίγει.

Να δεις πως πίνουν, πως μεθούν
και πως παραπατούν στο δρόμο
όσοι απ’ αγάπη μοναχοί
φορούν της πίκρας το χακί
και παραδίνονται στον πόνο,
και παραδίνονται στον πόνο.