Αν μ’ αγαπάς όσο κι εγώ αληθινά
τίμα τη μάνα μου όσο τιμάς κι εμένα,
αυτό το στόμα που το στόμα σου φιλά
αυτή το γέννησε με βάσανα, για σένα.

Αυτά τα χέρια που σε σφίγγουν δυνατά
που σ’ αγκαλιάζουν τώρα με λατρεία τόση
έβαλε εκείνη το κορμάκι της μπροστά
απ’ την βροχή και τον βοριά να τα γλιτώσει.

Σκέψου με πόσους με μεγάλωσε καημούς
και πόσες θύελλες την έχουνε κτυπήσει,
πόσα στερήθηκε στους δύσκολους καιρούς
και πόσο πείνασε την πείνα μου να σβήσει.

Άσε στο σπίτι μας τη μάνα μου κυρά
και εγώ για χάρη σου φωτιά αναμμένη θα `μαι,
άσε κι εκείνη να γελάσει μια φορά
όλα τα χρόνια μου κλαμένη την θυμάμαι.