(Επιμελώδημα)
Είμαι εδώ και πάλι όπως τότε
στους ίδιους δρόμους που δεν ξεχνάω ποτέ
μάγκα η Αθήνα μου κλείνει το μάτι απόψε
ίδιο αλάνι όπως και τότε, ω ναι!!

Περπατάω μέσα στην πόλη πάλι, μ’ ένα βαρύ κεφάλι
νιώθω πως μου κλείνεις το μάτι, Αθήνα είσαι ζάλη
εκεί που αλώνιζα παλιά μάγκα με πάει κάτι,
κάπου στη Κηφησιά αράζω στο ίδιο σκαλοπάτι
στα ίδια τρένα μπαίνω, σε στάσεις περιμένω
να δω τον ίδιο ηλεκτρικό όπως παλιά βαμμένο
στους ίδιους τσαμπουκάδες, οι ρίμες μου αράδες
τότε το ζούσαμε ως στα μπούνια, πιτσιρικάδες
ναρκωτικά και βέρια σε λερωμένα χέρια
σμίγανε γαύροι, βάζελοι(χα)βγαίναν μαχαίρια
Εξάρχεια, Μαβίλη, εχθροί, γνωστοί και φίλοι
φασίστες punkιδες συνάντηση πράσινο μίλι
όλα αλλάξαν τόσο, η ίδια τρέλα ωστόσο
όσο θυμάμαι τα παλιά τα λαχταράω τόσο
τώρα δουλειά και χρήμα να πέφτει κάθε μήνα
απόψε φίλε μου μου κλείνει το μάτι η Αθήνα

Θυμάμαι τα φαρδιά μου, τα πιο τρελά όνειρά μου
νταβάδες να χτυπούν πουτάνες μάγκα μπροστά μου
περάσαν δέκα χρόνια, τα πιόνια μείναν πιόνια
στη μνήμη μου ακόμα σαν παιδική κολώνια
πίσω ξανά στους δρόμους, έξω απο ήθη, νόμους
μαθητικές πορείες και μολότωφ σ’ αστυνόμους
το κάλεσμα του κθούλου στη Μιχαλακοπούλου
ντιλέρια σπρώχναν πρέζα μες στα χέρια κάθε δούλου
γι’ αυτό και φεύγω πάλι, Θηβών και Πέτρου Ράλλη
τότε που βλέπαμε τις συναυλίες με το κυάλι
κατέβαιναν νόμαδες, τίγκα αληταράδες
έχουν χαθεί όλοι αυτοί μετά απ’ το 2000
η πόλη ερειπωμένη, πλέον είμαστε ξένοι
κάποτε ήμασταν αδέρφια, τώρα χαμένοι
δικό σου, δώς μου κάτι, σου δίνω το κομμάτι
η Αθήνα μου κλείνει το μάτι, κάνε κάτι

Η τρέλα μένει ίδια, δεν ξέχασα Αθήνα
γυρνάω σε κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε μήνα
ξέρω όλες τις καβάτζες, με ξέρουνε οι ....
ρώτα για μένα να σου πουν οι πιο γαμάτοι writers
τον ξέρω αυτό το τόπο και έχω μπει στο κόλπο
δεν είναι ψέμα τρενατζής μού `χει τραβήξει όπλο
γυρίζω μόνος κοίτα, διψάω ακόμα νύχτα
έχω τα μάτια μου ανοιχτά κι ένα μυαλό στη τσίτα
επικίνδυνα ξενύχτια, μάγκα κόβω στα ίσια
Ηρώων με τους .....στο κοινό Πατήσια
σας ξαναζώ πλατείες, μιλάμε για εμπειρίες
γυρνούσα τίγκα μελανιές από τις συναυλιές
αναπολώ Αθήνα, σε ξέρω βήμα βήμα
πες μου που μένεις να σου πω σε ποια οδό έχει τμήμα
στους ίδιους δρόμους είμαι, κατάλαβέ το φλώρε
και δεν ξεχναώ ποτέ γιατί το ζω όπως τότε