Πίστεψες πως φεύγεις και τρελάθηκα
κι ήρθε η συντέλεια της γης
δυο εικοστετράωρα χρειάστηκα
για ν’ αλλάξω νόημα ζωής
έμαθα ρωτάς και ενδιαφέρεσαι
πως περνάω χώρια σου εγώ
πάψε επιτέλους να με σκέφτεσαι
να `χω ενοχές δεν το μπορώ

Ούτε ζέστη ούτε κρύο
δεν μου κάνει για τ’ αντίο
επικίνδυνο φορτίο η αγάπη αυτή
ούτε ζέστη ούτε κρύο
δεν μου κάνει για τ’ αντίο
ένα άσχημο αστείο ήταν πλάι σου η ζωή.

Πίστεψες πως όταν μόνη θα `μενα
θα `χανα τον κόσμο ξαφνικά
όμως δυο μερόνυχτα μου φτάσανε
κι έγιν’ άλλος άνθρωπος ξανά
έμαθα ρωτάς και ενδιαφέρεσαι
πως περνάω χώρια σου εγώ
ξέρω, δεν το δείχνεις, όμως καίγεσαι
γιατί έτσι απλά σε ξεπερνώ.

Ούτε ζέστη ούτε κρύο
δεν μου κάνει για τ’ αντίο
επικίνδυνο φορτίο η αγάπη αυτή
ούτε ζέστη ούτε κρύο
δεν μου κάνει για τ’ αντίο
ένα άσχημο αστείο ήταν πλάι σου η ζωή.