Αν τα λόγια μας είναι θλιμμένα
και τα όνειρά μας μπερδεμένα
άγρια μοναξιά σε ρυθμούς που τρέχουνε
Έναν έναν της ζωής κανόνες
παραβαίνουμε χωρίς εικόνες
όλα σκοτεινά τύψεις που δε φεύγουνε

Μα όταν η ψυχή μας είναι καθαρή
και περνά σαν ήλιος μέσα απ’τη βροχή
τότε όλα μοιάζουν εύκολα κι απλά ξανά
Όταν βλέπουμε το τέρμα για αρχή
σ’ένα κόσμο που τα πάντα προσπαθεί
τότε όλα μοιάζουν να’ναι αληθινά
αλήθεια ή ψέματα

Αν τα χείλη μας είναι σφιγμένα
και τα πρόσωπά μας φοβισμένα
νιώθουμε ντροπή το βλέμμα χαμηλώνει
Λίγο λίγο πέφτει το σκοτάδι
αναζητώντας κάτι απ’το χάδι
μόνη κι η σιωπή τη φωνή σκοτώνει