Είναι θάλασσες τα χρόνια και βαθύς ωκεανός
ταξιδεύεις και πηγαίνεις μοναχός
και ακούς μέσα στην νύχτα τις φωνές
όσων πνίγηκαν και χάθηκαν στο χθες,

Είναι πλοία οι αγάπες που σφυρίζουν και περνούν
και ανάβουνε φωτιές για να μας δουν
ποιος μας έριξε στην ξέρα ναυαγούς
να σαπίζουμε με όλους τους καιρούς.

Κάποιες πόλεις λες πως έχουνε φωνή και σου μιλούν
σου μιλούν τραυματισμένες και πονούν,
όλοι είμαστε χαμένοι εκδρομείς
σ’ ένα κόσμο ασυνάρτητης βουής.

Είναι πλοία οι αγάπες που σφυρίζουν και περνούν
και ανάβουνε φωτιές για να μας δουν
ποιος μας έριξε στην ξέρα ναυαγούς
να σαπίζουμε με όλους τους καιρούς.