Χρόνοι της απουσίας σου
γυρνούν τους δείκτες
παγώνουν την ανάμνηση
τις κρύες νύχτες

Κι εγώ στην αδυσώπητη
πλανιέμαι γη σου
φωτιά και θάνατος μαζί
ειν’ το κορμί σου

Σε φέρνω μπρος μου σε φιλώ
και σβήνει ο πόνος
μα στον ονείρων το βυθό
βουλιάζω μόνος

Εδώ στη εγκατάλειψη
χαράζει η μέρα
κόρη της επανάληψης
και του αγέρα

Κι εγώ στην αδυσώπητη
πλανιέμαι γη σου
φωτιά και θάνατος μαζί
ειν’ το κορμί σου

Σε φέρνω μπρος μου σε φιλώ
και σβήνει ο πόνος
μα στον ονείρων το βυθό
βουλιάζω μόνος

Κι όταν μ’ ανοίγεις σύννεφο
την αγκαλιά σου
όλο μου γνέφεις ψέματα
είμαι δικιά σου