Έχω ταξιδέψει στου μυαλού σου
τις απόλυτες σιωπές,
Σ’ έχω φυγαδεύσει σ’ άλλους χάρτες,
που έχουν σύνορα στο χθες.

Είμαι ένα τρένο μεσ’ στη νύχτα
που γυρεύει το σταθμό,
ψάχνω στο χειμώνα της ζωής μου
το ΔΙΚΟ ΣΟΥ προορισμό.

Δεν ξέρω αν είμαι αυτός που ήμουν
ή αυτός που θέλουν να `μαι,
Το πρώτο μου λάθος κατακρίνουν
και στη λήθη με πετάνε.

Το χαμόγελό σου ξένο
μοιάζει παγωμένο στο χιονιά,
Τίποτα δεν περιμένω,
δραπετεύω μέσα στο βοριά.

Όταν λιώσει το χιόνι
και μείνεις μόνη,
στον ορίζοντα κοιτάς.
Η άνοιξη παγώνει,
Ξημερώνει...

Στο χειμώνα σου γυρνάς.