Πάλι χωρίζουμε,
πάλι πως φεύγεις, λες, μακριά μου
μια για πάντα αυτή τη φορά,
το λες στ’ αλήθεια, όπως άλλωστε, πάντα.

Πάλι χωρίζουμε,
κι ό,τι είχαμε, μου λες, εδώ τελειώνει,
και δε θα κλάψεις, μα κοίτα πάλι κλαις
γιατί το ξέρεις.

Πως δε χωρίζουμε, δε χωρίζουμε,
σαν δυο σταγόνες στη βροχή δεν ξεχωρίζουμε,
δε χωρίζουμε, δε χωρίζουμε,
για `μένα εσύ κι εγώ για `σένα μόνο αξίζουμε.

Πάλι χωρίζουμε,
και τη συζήτηση μαζί μου αποφεύγεις,
γιατί δε μου λες ποτέ στ’ αλήθεια
τέλος πάντων τι έχεις.

Μη βασανίζεσαι,
κι άλλο μην ψάχνεις για αιτίες και για λάθη,
η αιτία είναι μια και ζει στην καρδιά σου,
τηνε λένε αγάπη.

Δε χωρίζουμε, δε χωρίζουμε,
σαν δυο σταγόνες στη βροχή δεν ξεχωρίζουμε,
δε χωρίζουμε, δε χωρίζουμε,
για `μένα εσύ κι εγώ για `σένα μόνο αξίζουμε.

Δε χωρίζουμε, δε χωρίζουμε,
για `μένα εσύ κι εγώ για `σένα μόνο αξίζουμε.