Θα φύγω, μανούλα και γεια, σου αφήνω,
του πόνου το δάκρυ κι εγώ το αφήνω,
δε θέλω ο χρόνος φαρμάκια να δώσει,
σε σένα μανούλα και να σε πληγώσει.

Είναι πικρό της θάλασσας, παιδί μου, το ψωμί,
είναι τα ξένα μαύρα και βαριά σαν φυλακή.
Δε θέλω να ξενιτευτείς, λεβέντικο κορμί,
δε θέλω να ξενιτευτείς, λεβέντικο κορμί.

Σφυρίζει στην νύχτα το δόλιο καράβι,
μια μάνα στον Άγιο κεράκι ανάβει,
στο πρώτο λιμάνι, παιδί μου σαν φτάσεις,
μια μάνα μοναχή ποτέ μη ξεχάσεις.

Είναι πικρό της θάλασσας, παιδί μου, το ψωμί,
είναι τα ξένα μαύρα και βαριά σαν φυλακή.
Δε θέλω να ξενιτευτείς, λεβέντικο κορμί,
δε θέλω να ξενιτευτείς, λεβέντικο κορμί.

Είναι πικρό της θάλασσας, παιδί μου, το ψωμί,
είναι τα ξένα μαύρα και βαριά σαν φυλακή.
Δε θέλω να ξενιτευτείς, λεβέντικο κορμί,
δε θέλω να ξενιτευτείς, λεβέντικο κορμί.