Απ’ το φαρμάκι πιο πικρή έγινε η ζωή μου,
εσύ μου πήρες τη χαρά, τη χαρά,
αχ, είσ’ η καταστροφή μου.

Ετούτα είναι βάσανα κι όχι τα περασμένα,
να τα βαστήξω δεν μπορώ κι αλίμονο σε μένα.

Τώρα γελάς και χαίρεσαι, κακούργα δε σε μέλλει,
που μ’ έκανες να σέρνομαι, σέρνομαι,
αχ, κοτόνω σαν κουρέλι.

Ετούτα είναι βάσανα κι όχι τα περασμένα,
να τα βαστήξω δεν μπορώ κι αλίμονο σε μένα.

Αυτό το σφάλμα το βαρύ, ποτέ δε θα μπορέσω
και ζωντανός μα και νεκρός και νεκρός,
δε θα στο συγχωρέσω.

Ετούτα είναι βάσανα κι όχι τα περασμένα,
να τα βαστήξω δεν μπορώ κι αλίμονο σε μένα.