Μεσ’στο κρεβάτι αυτό του πόνου
κυλιέμαι χρόνια χωρίς γιατρειά,
μπροστά μου βλέπω το θάνατό μου,
νέους και νέες μας πέθανες χτικιά,
μπροστά μου βλέπω το θάνατό μου,
νεους και νέες μας πέθανες χτικιά.

Πονεί το στήθος μου γλυκιά μου μάνα,
νιώθω να σχίζεται το κορμί,
πέφτουν τα φύλλα, χτυπά η καμπάνα,
πλακώνει η νύχτα μαύρη σκοτεινή,
πέφτουν τα φύλλα, χτυπά η καμπάνα,
πλακώνει η νύχτα μαύρη σκοτεινή.

Πες μου, βρε μάνα, ποια τιμωρία
χωρίς συμπόνια με τυραννά,
ίσως δική σου να ‘ναι αμαρτία
κι ούτε ο Χάρος δε με συμπονά.

Μεσ’στο κρεβάτι αυτό του πόνου,
το Χάρο να ‘ρθει παρακαλώ,
να με γλιτώσει, γλυκιά μου μάνα,
απ’το μαρτύριο τούτο το κρυφό.