Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ’ άδικο

Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντηριού αγνάντια στη θάλασσα
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα
δεν μιλάνε

Κοιτάνε πέρα την αντιφεγγιά της Αθήνας
κοιτάνε τον ποταμό του Ιορδάνη
σφίγγοντας μια πέτρα στη χωματένια φούχτα τους
σφίγγοντας μες στα μάτια τους τα σκάγια των άστρων
σφίγγοντας μες στο φιλοκάρδι τους μια δυνατή σιωπή
εκείνη τη σιωπή που γίνεται πριν από τ’ αστροπελέκι

Και τώρα κάθονται εδώ στη Μακρόνησο
στο άνοιγμα του τσαντηριού αγνάντια στη θάλασσα
σαν πέτρινα λιοντάρια στη μπασιά της νύχτας
με τα νύχια μπηγμένα στην πέτρα
δεν μιλάνε

Δίπλα στα μάτια τους έχουν ένα δεντράκι καλοσύνη
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη
κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τους
που δε σηκώνει τ’ άδικο