Τώρα οι μηχανές
αμήχανα το φως κοιτούν
στον πίσω αιώνα
μονάχο του χτυπούσε
ένα παράθυρο
μπροστά στο μέλλον ανοιχτό.

Άνθρωποι, άνθρωποι μιλούν
σα λεπτοδείκτες πλάι στην ώρα
ανακυκλώνοντας μια λέξη παλιά
λύνοντας τα μαλλιά τους.
Αύριο, κανείς δεν ξέρει απόψε
τι θα πει, προσθέτοντας
μια διάσταση ακόμα.

Ωραία σαν χθες καρδιά
κι ο ήλιος μέσα απ’ τα κλαδιά
στο λαβύρινθο του χρόνου
θα στρέφει αργά τη φτιάξη μας
στα κρυμμένα της κλειδιά.

Άνθρωποι, άνθρωποι μιλούν
σα λεπτοδείκτες πλάι στην ώρα
ανακυκλώνοντας μια δύση παλιά
γυρνούν απ’ τη δουλειά τους.
Αύριο, κανείς δεν ξέρει απόψε τι θα πει.
Το ξέρει κι αγκαλιάζεται το σώμα.

Ωραία σαν χθες καρδιά
κι ο ήλιος μέσα απ’ τα κλαδιά
στο λαβύρινθο του χρόνου
θα στρέφει αργά τη φτιάξη μας
στα κρυμμένα της κλειδιά.