Μια στάλα της βροχής κυλάει στο τζάμι.
Σου ’χω καφέ να πιεις μεσ’το φλυτζάνι.
Μη φοβηθείς
αν δείς της αστραπής το φως στο τζάμι.
Κι αν δείς το προσωπό μου στο φλυτζάνι
μη λυπηθείς
κι ουτέ ποτέ να ψάξεις να με βρεις.

Στο’χα πει, στο’χα πει.
"Βροχερή η μέρα θα’ναι
που θα φύγω ένα πρωί.
Βρόχερη η μερα θα’ναι
που δε θα’μαστε μαζί..."

Η μπόρα, οσο πάει, δυναμώνει.
Σου’χω να σκεπαστείς με το σεντόνι.
Μη φοβηθείς
αν δείς πως στο δωμάτιο είσαι μόνη.
Κι αν δείς πως η αγάπη εδώ τελειώνει
μη λύπηθεις
κι ούτε πότε να ψάξεις να με βρεις.