Ο καθρέφτης ζωγραφίζει το πορτραίτο της,
για τα κατσαρά της καίει το καμινέτο της,
φιγουρίνι ξεφυλλίζει για ένα φόρεμα,
ντεκολτέ να φανερώνει τ’ άσπρα της λαιμά,
το κραγιόν τα δυο της χείλια βάφει κρεμεζί,
να τα δει τ’ αγόρι απ’ τ’ αντίκρυ μαγαζί.

Να τα δει να παραγγείλει ούζα δεύτερα
να φυτρώσουνε στον ήλιο κόκκινα φτερά,
κόκκινα φτερά στον ήλιο και καήκανε,
οι δραγάτες στο περβόλι μπαινοβγήκανε,
μέρα φεύγει κι άλλη μέρα κι ήτανε σαν ψες
νυφικό που το ’χες τάξει και δεν το ’ραψες.

Προπολεμικιά φρεγάδα με τα όλα της,
τα φτιασίδια, τα κολιέ της, τα βραχιόλια της
να κοιτάει απ’ το κάδρο την παλιά γωνιά,
έφυγε και ξαρματώθη σ’ άλλη γειτονιά,
νύχτα βγήκε για σεργιάνι, νύχτα χάθηκε,
άσπρο γιασεμί το λέγαν και μαράθηκε.