Απέραντη ήταν η ζωή μου,
τη συλλογιέμαι κι απορώ.
Και τη μετρώ μα δεν τη φτάνω,
στενάζω και βαρυγκωμώ.

Στάσου ζωή, ζωή να σε ρωτήσω,
γιατί εμένα διάλεξες να κόψεις σαν λουλούδι;
Στάσου ζωή, ζωή να τραγουδήσω,
στους φίλους άσε με να πω, το πιο πικρό τραγούδι.
Μαράθηκα μανούλα μου, σαν σπαρματσέτο λιώνω.
Και γιατρικά δε βρίσκονται,
για να γιατρευτώ, σβήνω και τελειώνω.
Ο Χάρος με σημάδεψε και πρίν τον ήλιο να χαρώ,
(μου έκοψε το δρόμο.) Χ2

Απέραντοι είναι οι καημοί μου,
δεν τους σηκώνει ούτε βουνό.
Κι αν κάνω πως δεν τους θυμάμαι,
τους σκέφτομαι όταν τραγουδώ.

Στάσου ζωή, ζωή να σε ρωτήσω,
γιατί εμένα διάλεξες να κόψεις σαν λουλούδι;
Στάσου ζωή, ζωή να τραγουδήσω,
σε κείνη άσε με να πω, το πιο πικρό τραγούδι.
Μαράθηκα μανούλα μου, σαν σπαρματσέτο λιώνω.
Και γιατρικά δε βρίσκονται,
για να γιατρευτώ, σβήνω και τελειώνω.
Ο Χάρος με σημάδεψε και πριν τον ήλιο να χαρώ,
(μου έκοψε το δρόμο.) Χ2