Μέσα στα μάτια σου ο κόσμος αδειάζει.
Ξέρω πως τέλειωσαν όλα εδώ.
Τρέχουν σύννεφα απάνω απ’ τις πόλεις
και χάνεσαι για πάντα στο βουητό.

Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει, έτσι κι εσύ.
Είχα πει θα `ρθει εκείνη η μέρα
που θα δω αστέρια ένα πρωί.

(Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει.
Είν’ αργά.
Τόσο αργά.)

Ένα παιδί πάλι τρέχει στο δρόμο
μπροστά του η γέφυρα έχει καεί.
Περνάει τα σύνορα με μία ελπίδα
και μια υπόσχεση στην άγρια βροχή

Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει, έτσι κι εσύ.
Είχα πει θα `ρθει εκείνη η μέρα
που θα δω αστέρια ένα πρωί.

(Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει.
Είν’ αργά.
Τόσο αργά.)

Κανείς στα μάτια μου δεν έχει τη λύση.
Πηγαίνω πίσω μ’ ένα βήμα εμπρός.
Και πριν το φως του ήλιου ξεχειλίσει
ακούω μες στο χάος μία ηχώ.

Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει, έτσι κι εσύ.
Είχα πει θα `ρθει εκείνη η μέρα
που θα δω αστέρια ένα πρωί.

(Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει.
Είν’ αργά.
Τόσο αργά.)

Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει, έτσι κι εσύ.
Είχα πει θα `ρθει εκείνη η μέρα
που θα δω αστέρια ένα πρωί.

(Είν’ αργά, τίποτα δε μένει.
Πάντα κάποιος φεύγει.
Είν’ αργά.
Τόσο αργά.)

(Είν’ αργά.
Τόσο αργά.)